Namık Kemal DİNÇ

11 Temmuz’da silah bırakma törenine ev sahipliği yapan Şikefta Casene (Casene Mağarası) hakkında hayli rivayet var. Kürtlerin dağa yaslanan bir tarihleri olduğu hesaba katılırsa her bir şikeftin, nevalin ya da koyağın ayrı bir hikâyesi olması olağan. Zira Kawa Destanı’ndan bu yana dağ, Kürtler için sadece sığınak değil, bir var oluş biçimi ve onun mekânı olmuş.

Şikefta Casene’den Lozan’a, Şeyh Mahmud’dan PKK’ye Kürtler ve hakları

“Tarihin” yalanlarına karşı “hafıza” hep bir direniş içerisinde olmuştur. Kürtlerin kolektif hafızasının resmi tarihin yalanlarına karşı direnişi, hakikatin direnişinin bir başka biçimidir. Yüzyıldır karalanan, karartılan bir tarihin kolektif hafızada canlılığını, diriliğini koruması başka nasıl açıklanabilir.

Yüzyıllık yalanlar, karartılmış tarih ve Şeyh Said

Kürtler bu dönemde Misak-ı Milli’yi sadece Türklerle “ortak vatan” sınırlarının çizilmesi olarak algılamıyorlar. Aynı zamanda Osmanlı Kürdistanı’nın birleşik ve bütün olarak korunması, yabancı güçlerin elinde paylaşılıp parçalanmasını engelleyecek bir çözüm yolu olarak görüyorlar.

Lozan tartışmaları- III: Misak-Milli kimin yurdu?

Bitlis mebusu Yusuf Ziya Bey'in 6 Mart 1923’te gizli celse oturumunda, Meclis kapanmadan kısa bir süre önce yaptığı konuşmayı aşağıya bırakıyorum. Belki “beka” korkusundan kurtulamayanların kulağına küpe olur: "Türkle Kürt teşriki mesai ederek yaşamazlarsa, ikisi için akıbet yoktur."

Namık Kemal DİNÇ yazdı | Lozan tartışmaları- II
Konferansta Kürtleri kim temsil etti?

1924 Anayasası’nda somut ifadesini bulan tekçi ulus anlayışına neden ve nasıl geçildi? Ne murat edildi, neye ulaşıldı? Belki de soruyu, Lozan bağlamından kopmamak kaydıyla şöyle sormakta mümkün: Türkiye Cumhuriyeti Devleti neden Osmanlı dönemindeki gibi Kürtlerin de devleti olamadı? Bütün bunların; serinkanlılıkla, dikotomilere düşmeden, barış diliyle tarihi sorgulayarak yanıtlarını aramak gerekir.

Lozan tartışmalarına giriş: Barış mücadelesi ve tarih yazımı

Eskiler “ayrılıkçılık” için tarîk-i tefrika sözünü kullanırlarmış. Malum olduğu üzere tarîk yol, tefrika da ayrılık demektir. Ayrılık yoluna girmeyi bir “sapma” olarak pek hoş da karşılamazlarmış.

Cibranlı Halid Bey’den Mustafa Kemal’e Mektup